توسعه پايدار را مي­توان به مثابه فرآيند تغييرات چند بعدي موثر بر جامعه روستايي تعريف نمود. رشد اقتصادي، بهبود شرايط محيطي و حفظ ارزش­هاي محيطي به گونه­اي مساوي از مشخصه­هاي مهم آن است (ازكيا و ايماني، 1387: 23). توسعه پايدار داراي مفهومي جامعي است كه همه جنبه­هاي زندگي بشر را در بر مي­گيرد و اجراي آن مستلزم دگرگوني­هاي وسيع در همه جنبه­هاست. آن به معناي مديريت و حفاظت منابع طبيعي و جهت دادن به تحولات اقتصادي و نهادي است به ترتيبي كه نيازهاي حال و آينده به صورت مستمر و پايدار تامين گردد (استعلاجي،1381: 31).

در تعريف توسعه پايدار روستايي آمده است كه: فرآيند تغيير پايدار اجتماعي – فرهنگي، اقتصادي و محيطي است كه براي افزايش رفاه بلند مدت جوامع روستايي طراحي مي­شود. در جاي ديگر آمده است، توسعه پايدار روستايي رهيافتي براي توسعه است كه در آن كارآيي، عدالت و پايداري با هم تلفيق شده­اند به صورتي كه كارآيي متضمن استفاده بهينه از منابع طبيعي است، عدالت متضمن فقرزدايي و كاهش شكاف بين فقرا و ثروتمندان است و هدف از پايداري نيز، پايداري معيشت با حفظ امرار معاش آينده از طريق حفظ منابع طبيعي مي­باشد (مسلمي،1385: 133).

عمران و توسعه روستايي در چند دهه اخير همواره يكي از دغدغه­هاي اصلي توسعه در ايران و اكثر كشورهاي در حال توسعه بوده است. در بسياري از كشورها توسعه روستايي به مثابه راهبردي بااهميت براي تأمين نيازهاي اساسي و توزيع بهينه منافع ناشي از توسعه ملي تلقي شده و بدين منظور نيز با شيوه­هاي متعدد، الگوهاي متنوعي براي توسعه روستايي تجربه شده كه عمدتاً دستاوردهاي مطلوبي نداشته و هنوز نيز سهم جوامع روستايي جهان سوم از توسعه و پيشرفت بسيار اندك است و اكثر فقراي اين كشورها يا در روستاها بسر مي­برند و يا شهرنشيناني عمدتاً حاشيه نشين با منشأ روستايي بوده­اند. (دانه­كار و محمودي، :2)

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: